मान्यवरांची गझल

विचारीन पांढर्‍या छडीला...

तो बहिर्‍यांची जमवुन मैफल, दाद लाटतो आहे
अंधाच्या वस्तीत आरसे व्यर्थ वाटतो आहे

मावळतो ना धर्मच! तेथे मी पहाटतो आहे
कुणास प्रेषित, ख्रिस्त, महंमद, बुध्द वाटतो आहे

बह्मांडाचे बोनसाय मी करीन शंका नाही
नित नेमाने मी नजरेने क्षितिज छाटतो आहे

गावकुसावर बरसलाच ना श्रावण औंदालाही
इथेच येवुन कसा नेमका मेघ आटतो आहे

गरिबांची तर बातच सोडा, महागाईच्या पायी
सुखी माणसाचाही सदरा आज फाटतो आहे

जमीन झाली विकून आता, निविदा काढुन कोणी
गुंठ्यावारी चंद्राचेही बिंब हाटतो आहे

माझिया सवेच मी बोलते कधी कधी
बोलण्यातही तुला ऐकते कधी कधी

आरश्यात शोधते मी तुझाच चेहरा
हासते कधी कधी लाजते कधी कधी

टाळुनी तुला जरी दूर दूर चालले
सावली तुझी मला भेटते कधी कधी

मागते न मी तुला तारका नभातल्या
आपुलेच श्वास मी मागते कधी कधी

कोणत्याच अंगणी मी न वेचली फुले
अंतरात मी तुला वेचते कधी कधी

एकटेपणातही स्पर्श जाणवे तुझा
आसपास मी तुला पाहते कधी कधी

जागते अजूनही  चांदणे मिठीतले
रात्र आपुली अशी रंगते कधी कधी

 

उपकार आसवांचे ... हसतो अजूनही मी
आभार जीवनाचे.... जगतो अजूनही मी

मद्यालयात जातो, मी सांजवेळ होता
गहिर्‍या नशेतही तुज, स्मरतो अजूनही मी

मज चेहराच हसरा, आहे असा मिळाला
त्या चेहर्‍यात माझ्या, दडतो अजूनही मी

माझी-तुझी कहाणी सरली अजून कोठे ?
त्या आसवात तुझिया, झरतो अजूनही मी

दिन चालले असे अन वय वाढते असे हे
तू भेटता परंतू... चळतो अजूनही मी