रजनीगंधा

पुरे  जाहल्या  चो-या मा-या  हा  कंठा  घे  शेवटचाच
पुन्हा  तेच  ते  प्रियेस  सांगे  भल्या  पहाटे  कोणी  चोर
व्वा!
आणखी एक घ्या.
नसेल उघडत दार मनाचे नकोस लावू तूही जोर
नको करू तू उगा मनावर अत्याचारहि काही घोर
कलोअ चूभूद्याघ्या

ठरवित  बसते  वेळापत्रक  फुलण्याचेही  काटे कोर
गतवर्षांच्या  पानांवरची  फूंक  सुनेत्रा  हळूच  धूळ

 या दोन ओळींमधील कल्पना अन वृत्ताचे लालित्य आवडले.
आपण माझ्यामते गझलेला एक वेगळाच रंग देत आहात. हे मत मी मागेही नोंदवले होते.
 

ही गझल नाही

कण्हेर आणि करवंदांच्या द्विपद्या फार फार छान आहेत!
लेकुरवाळी  कण्हेर  यंदा  मिळवायाचे  म्हणते  दाम
ठरवित  बसते  वेळापत्रक  फुलण्याचेही  काटे कोर
काटेरी  जाळीवर  हिरव्या  करवंदांचे  लोभस  घोस
टपटपणारे  जलद  म्हणूकी  नेत्र  सई  तव  काळे भोर
मस्तच कल्पना!!

कण्हेर चांग्लाला आहे.
पण शेवटी पानांवरची धूळ फुंकल्याने फांद्या कशा काय मोकळ्या होतील? आणि कोर वगैरे दिसेल? पानांवरची धूळ उडवली तरी पाने जागच्या जगीच राहणार ना? जरी पाने थोडी हलली तरी फांद्या कशा हलतील कोर दिसायला? अतिशयोक्ती म्हटलेस तर ठीक आहे.