शुन्य शुन्यातुन वजा

जमीरसाहेब,
धन्यवाद!
मी अजून लिंबूटिंबूच आहे. माझा अभ्यास दांडगा वगैरे काहीही नाही. मात्र आधी माझा एक गैरसमज झाला आपला प्रतिसाद वाचून. आपण म्हंटले आहेत की 'तिरडीशिवाय पोहोचवायचा इतका अनुभव कुणाला असणार'. हे वाचून मला असे वाटले की आपण म्हणत आहात की मी लोकांना तिरडीशिवाय पोहोचवायला बघत असतो. हा हा हा हा! नंतर कळले की आपल्याला म्हणायचे असावे की तिरडीइतका अनुभव कुणाला असणार पोहोचवण्याचा!
हाडे - या शेरात मला असे म्हणायचे आहे की लोक आदल्यादिवशी प्रेत जाळतात व दुसर्‍या दिवशी अस्थि घ्यायला जातात. म्हणुन काल ज्या हाडाच्या कवीला जाळले त्याचे महत्व बहुधा आज समजले असावे किंवा ती हाडे वेचून त्याचे कवित्व मिळवता येईल असे वाटल्याने लोक ती हाडे ढापायला आज परत जमली. अर्थात हा सर्व गर्विष्ठपणाच आहे. मी जाणतो की मी इतका मोठा कवी नाही, एक आपला कल्पनाविलास!
आपण राखेबद्दल लिहिले आहेत : आपला शेर चांगला आहे. आपल्या या 'इर्शाद' मुळे 'राख' या विषयावर मी खालील शेर रचत आहे. आशा आहे की आपल्या पसंत पडेल.
आश्रया नाकारती जे मज हयातीभर इथे
भांडती राखेपुढे होण्यास 'वाली' माणसे
आणखीन एकः
खानदानी थाट मी होता दिलेला गझलला
राख होता, मारती शिट्टी मवाली माणसे
आपल्या प्रतिसादासाठी मनापासून धन्यवाद! कुणालातरी काहीतरी आवडते हेही नसे थोडके.